Kasalukuyang Estado ng Bansa: Isang Panimula

Sa mga nakalipas na ilang dekada, marami ng mga nanungkulan, nabigyan ng pagkakataon, nabiyayaan para maglathala ng kanilang mga plano hinggil sa pagreresolba sa iba't ibang suliranin na kinakaharap ng ating bansa, at marami na rin, kung hindi man lahat, ay nabigong makamtan o maabutan ang ganap na kalutasan nito.

Mula pa noong panahon ni Aguinaldo, hanggang sa nakalipas na administrasyon, maraming mga binitiwang pangako na siyang naiwan at nanatiling pangako hanggang sa kasalukuyan. Hindi pa rin ganap ang kasiyahan at kaligayahan ng mga mamamayan sa paglilingkod na siyang ipinagkakaloob sa kanila ng pamahalaan. Hindi pa rin buo ang mga pamilya, ang mga komunidad, ang iba't ibang partido sa pulitika, ang ating bansa. Hindi pa rin tayo tuluyang malaya sa iba't ibang antas ng ating pamumuhay

Ang pagtayo natin dito sa araw na ito, at sa panahong kasalukuyan, ay inaasahan ng nakararaming Pilipino na makapagdudulot ng malawakang pagbabago, at higit na inaasahan nila na ating tatapusin ang lahat ng uri ng kahirapan, mula sa kawalan ng maayos at kalidad na edukasyon para sa ating mga kabataan hanggang sa maayos na mga pribelehiyo at benepisyo para sa mga nakatatanda.

Hindi lamang ito ang kasalukuyang estado ng ating bansa, ito rin ay paghahayag ng isang tala ng napakatagal na kasaysayang pagkabigo ng bawat pamahalaan na mapagkalooban ng isang mas maginhawang buhay ang bawat isa sa ating mga Pilipino.

Hindi magiging madali ang ating pagtahak sa susunod na anim na taon, ngunit hindi rin ito magiging mahirap kung lahat tayo ay magiging mapagkumbaba sa pagninilay-nilay sa mga tunay na problema ng ating bansa.

Hindi tayo magsisimula sa anumang sektor o industriya, dahil naniniwala tayo sa higit na makapangyarihan at higit na makakakonekta sa bawat isa sa inyo, ang kakayahan at kakayanan ninyo bilang isang indibidwal. Ang bawat indibidwal ay binigyan ng likas na galing at talento ng ating Panginoon, at ang lahat ng nakapaligid dito ay ginawa upang mabigyan ng pagkakataon ang bawat isa na mapayabong ang ganoong talento. Ang bawat tao dito sa Pilipinas ay binigyan ng iba't ibang angking talento, base sa kanyang pinanggalingan, kultura, tradisyon, tribo at lokasyon, kung kaya't walang iisang solusyon ang makakapagresolba sa iba't ibang interes na kumakatawan sa iba't ibang tao ng Pilipinas.

Ang Indibidwal na hindi nakapag-aaral ay parang isang sundalong walang armas pagdating sa tunay na digmaan ng buhay, sa labas ng silid sa mga paaralan. Hindi lamang nakasasapat na ang indibidwal ay nakapagtapos ng pag-aaral, ngunit higit na mahalaga ay kung ano ang kakayanan niyang mailapat ang mga teorya't konseptong natutunan sa paglikha ng mga bagong ideya, bagong inisyatibo, mga bagong solusyon sa mga lumang problemang kinakaharap ng makabagong lipunan. Hindi nakasasapat ang pagdaragdag ng paggugol sa libro, pagdadagdag sa silid-aralan, pagbibigay ng benepisyo sa ating guro, sapagkat ang puso ng edukasyon ay nasa programang inilalatag at itinuturo natin sa ating mga kabataan. Kailangan nating palakasin ang karunungan ng kabataan sa mga paksang magbibigay kakayahan sa kanila para maging mga makabagong entrepreneur, mga bagong maghahaligi sa ekonomiyang moderno, sa mga paksang magbibigay kasanayan sa kanila sa larangan ng bokasyunal at teknikal na edukasyon, sa mga paksang magsasanay sa kanila sa kasalukuyang kahinaan sa agham at matematika, di lamang para iangat ang ating kinatatayuang kapantay ng Tanzania, kundi para matuklasan ng kabataan ng ang agham ay buhay ng isang malayang lipunan at ang matematika ay bumibilang ng sari-saring kasanayan para sa ikauunlad ng ating kabuhayan. Para sa mga di kayang magtapos sa elementarya at hayskul, dapat ipagpatuloy ang pagpapalawig ng Conditional Cash Transfers Program para suportahan ang mga pamilyang di kayang tustusan ang pag-aaral ng kanilang mga anak, ngunit nagpakita ng determinasyong maiahon ang sarili sa kahirapan. Para sa mga nag-aaral sa kolehiyo, dapat ay magtayo pa ng karagdagang mga teknikal na kolehiyo para ang di kayang mag-aral sa mga unibersidad ay mabigyan ng pagkakataong makapag-aral sa isang marangal na institusyong susuporta sa kagalingan ng kanyang katawan- ang kanyang kamay na may galing at paang may gilas. Marapat din na ang tunay na maging mag-aaral ng mga State Universities and Colleges ay yaong mga kabataang walang sapat na kakayanang makapag-aral, ngunit likas na magaling at marunong, imbes na ipagkaloob ang mga oportunidad na ito sa mga taong may kakayahan namang magbayad ng sarili nilang mga pangtustos. Ang polisiya ng gobyerno ay dapat pantay-pantay, ngunit may pagkunsidera din sa kung ano ang kaya at hindi ng bawat indibidwal.

Ang pagpapalakas ng indibidwal ay hindi lamang natatapos sa pagkakaloob sa kanya ng disenteng pag-aaral, bagkus ay dapat siguraduhing may sapat na suportang pangkalusugan, di lamang ang mag-aaral, kundi pati ang mga magulang na sumusuporta sa pangtustos ng kanilang pag-aaral. Ang bawat pamilya ay di lamang may karapatan sa kalusugan, kundi ito ay pangangailangang nagbibigay dangal sa kanya bilang isang tao, kung kaya't pangunahing responsibilidad ng bawat pamahalaan na siguruhing may kapasidad ang bawat isa sa libre, at kung di man ay murang polisiya sa kalusugan. Dapat ay bigyan natin ng sapat na pokus ang pagkakaloob ng Philhealth coverage batay sa pag-aanalisa ng ating mga ahensiya ng gobyerno sa mga taong wala o hirap sa buhay. Palakasin natin ang institusyon ng mga pampublikong ospital sa ating bansa, at bigyang diin sa mga ito, na bilang mga naglilingkod sa pampublikong institusyon, ang pangunahin ay iligtas ang bawat buhay mula sa kapahamakan, kung kaya't walang dapat pinagbabawalan na magkaroon ng karapatang magamot at gumaling, lalong lalo na ang mga mahihirap.

Ang paglalakbay ng indibidwal ay hindi lamang natatapos sa edukasyon at kalusugan, dahil higit dito ang kanyang pangarap, upang maiangat ang yaman o hirap ng kanyang estado, mayaman man o mahirap. Ang gobyerno ay hindi dapat nangangako ng trabaho, ngunit dapat ay gumagarantiya ng pagkakataon para ang mga masisipag at matitiyagang maghanap nito ay mabigyan ng isang marangal at disenteng trabaho. Ang ugnayan ng mga institusyon sa edukasyon, mga kumpanya at ng gobyerno ay higit na mahalaga sa pagtukoy ng mga trabahong angkop sa kakayahan ng bawat indibidwal. Ang isa namang nagnanais na magtayo ng sariling negosyo ay dapat mabigyan ng sapat na tulong, mula sa mas atraktibong pautang hanggang sa mas madali at hindi maburokrasyang pagkuha ng mga permit sa mga ahensiya ng ating pamahalaan. Dapat ang bawat magsasaka ay mapagkalooban di lamang ng lupa, ngunit sapat na kakayahan para mapamahalaan ang lupa upang mapakibangan niya ng husto ang pinakamataas na halaga ng lupang ipinagkaloob dito. Dapat ang manggagawa at mga kumpanya ay may mekanismo ng pakikipagdayalogo, upang maintindihan nila ang pangangailangan ng bawat isa, para maiangat ang mga sarili nilang interes tungo sa isang mas maayos na pagsasamahan.

Higit dito, para mas maging produktibo ang indibidwal, dapat ay may kakayahan itong makapaglakbay ng malaya at sa pinakamadaling panahon, kung kaya't dapat ay bumuo tayo ng mga imprastrakturang maguugnay sa bawat pulo, bawat probinsiya, bawat lungsod, sa pamamagitan ng mga tulay, teknolohiya at daungan para sa mga sasakyang pandagat at mga pampaliparan na siyang mas magpapagaan sa buhay ng isang indibidwal, di lamang para makapagtrabaho, kundi para maramdaman ang maginhawang pagtahak sa iba't ibang magagandang likas na tanawin sa ating bansa.

Ang indibidwal, bukod sa pagkakaroon ng kapasidad nitong mapatibay ang sarili at makapagdulot ng kabutihan sa kalakaran ng ekonomiya, ay dapat maprotektahan mula sa mga masasamang loob na pumipigil sa pagtamasa nito ng malayang pamumuhay. Dapat ay magkaroon ng "community policing" o mariing pagbabantay ng may sapat na kapulisan sa mga lugar na matahimik para manatili itong ligtas sa kapahamakan, at higit na bilang sa mga lugar na may kaguluhan, para puksain ang mga kriminal sa pangmatagalang panahon, nang may sapat na armas at napapanahong kagamitan para makasabay sa progreso ng teknolohiya. Dapat rin nating bigyan ng sapat na sweldo ang mga manananggol, dahil di lamang nila pinangangalagaan ang katahimikan ng indibidwal, ngunit ang kaayusan at kapayapaan ng mga nagkakatipong indibidwal na naninirahan sa isang bansa.

Ang indibidwal ay hindi kayang suportahan lamang ng sarili nitong pamahalaan, kung kaya't dapat din nating patatagin ang relasyon natin sa iba't ibang bansa, hindi upang mapakinabangan lamang at maabuso ang ating likas na yaman, kundi para alamin natin kung anong aspeto lamang tayo makatutulong, na malaya sa pananakop o pang-aabuso, bilang pagtupad sa mga kasunduang ating nilagdaan na siya rin naman nating pinakinabangan at papakinabangan.

Higit sa lahat, ang indibidwal ay hindi lamang nakikipagrelasyon sa sarili nito at nabubuhay sa malaking konteksto ng lipunan, kasama ang nangangalaga dito, ang pamahalaan. Kung kaya't kung ibig nating maresolba ang korupsyon sa gobyerno, dapat din nating maintindihan ang antas ng pamumuhay ng mga tao dito. Ilang milyon kaya ang matitipid ng gobyerno sa pagtataas ng sweldo ng mga kawani ng pamahalaan laban sa pangungurakot ng iilan dahil sa pangkasalukuyang kalagayan nila sa gobyerno? Hindi ba't marapat lamang na ihanay ang sweldo ng mga tauhan ng pamahalaan sa mga katumbas nito sa pribadong sektor, na binibigyang konsiderasyon na ilang milyon/libo ang pinaglilingkuran nila sa araw-araw. Hindi rin lamang dapat ang ibang sangay ng gobyerno ang kumikilatis sa iregularidad, kundi kasama dito dapat ang mga taong bayan, kasama dito ang indibidwal. Panatilihin dapat ang pagbabantay at pagsusumbong at proteksyon para sa mga naglalakas-loob, at paganahin ang mabilis na pagreresolba sa mga kaso para makamit ang agarang hustisya.

Ang buong talumpating ito ay nakatuon sa indibidwal, sa bawat isa sa atin, sa bawat isa sa inyo, dahil minsan, nakakalimutan nating bigyan ng dangal ang ating mga sarili sa labis nating pagkahumaling minsan sa mga materyal na bagay. Hindi ba't ang lahat ng ito ay nilikha lamang para mapasaya o madagdagan ang halaga ng pamumuhay ng isang tao? Dapat nating balikan ang pinakasimpleng bagay sa ating bansa para nasa tamang direksyon ang lahat ng polisiya, programa ng ating gobyerno, at yan ay ang pagpapahalaga natin sa ating sarili bilang indibidwal at sa mga taong nakapaligid sa atin, bilang kapwa indibidwal. Kabilang dito ang pagtatalaga ng paggalang sa iba't ibang pinanggalingan, kakayahan at kakayanan ng bawat isa, dahil lahat naman tayo ay pwedeng mamuhay ng sama-sama, bagama't may mga pagkakaiba tayo, sa iisang lipunan at sa iisang bansa.

Bukod sa pagpaparangal na naibigay natin sa iba't ibang indibidwal na nagbigay halaga sa pagiging isang Pilipino, bakit hindi natin pag-alayan ng panahon ang ating mga sarili na maitaguyod ang ating mga sariling pangalan, sa pamamagitan ng ating mga likas na talento, galing, husay at pagkamaabilidad? Bakit hindi natin pasiglahin ang ating indibidwalismo upang lumikha ng mga makabagong pamamaraan sa pagtugon sa iba't ibang suliraning nagbabago sa araw-araw?

Tayo ay binigyan na ng napakaraming pagkakataon para ituwid ang ating tadhana bilang indibidwal, bilang isang taong nabubuhay sa Pilipinas, bilang isang Pilipino. Lahat ng mga programa at polisiya ay ibinatay sa ating indibidwal na pangangailangan, lahat ng mga bagay na ating nakikita ay ginawa para sa indibidwal nating kasiyahan. Wala na tayong panahon para maghintay pa sa susunod na henerasyon na simulan ang mga hindi natin natupding pangako sa ating bansa, sa ating mga komunidad, sa ating mga pamilya at sa ating mga sarili.

Ito na ang panahon na kung saan ang indibidwalismo ng Pilipino ay dapat umusbong, upang pagandahin ang nilikhang katawan ng Diyos, upang makamit ang mga sarili nitong pangarap, upang matupad ang isang Bagong Pilipinas na matagal na nating ninanais makamtan. Walang madali sa pagsisimula, ngunit kailan ba naging madali ang buhay para sa ating lahat?

Ang pagkasawa natin sa kabiguan, at ang paghahangad natin sa isang mas maayos, marangal na buhay ay ang siyang sandigan ng bawat indibidwal, bawat Pilipino, sa pagsagot sa hamon ng panibagong bukas.

Mababago natin ang Estado ng ating Bayan kung tayo'y maniniwala sa indibidwal, na siyang kumikilos, na siyang lumalaban, na siyang aasenso, sa gitna ng kasaysayang walang hanggan, sa kabiguang walang kasingsakit, para sa ikauunlad ng Bayang matagal nang napangakuan.

Tapos na ang panahon ng pangangako, dahil ito na ang panahon nang patuloy na pagkilos para sa ikauunlad ng Bayang Pilipinas.